داود امامی ، عضو شورای اسلامی شهر کوزران سنجابی
در آمد زایی سنتی شهرداریها ، دیگر جوابگوی نیاز شهری نیست
شهرداری ها از دهه هفتاد شمسی با تصویب دولت خودگردان شده اند و دولت ازاین تاریخ به بعد حمایت مالی خود را در قالب بودجه از شهرداری ها قطع کرد. بر همین اساس شهرداری ها موظف شدند تا با برنامه ریزی بتوانند درآمدزایی کنند و به ارایه خدمات بپردازند.
به طورکلی درآمد شهرداری ازطریق درآمدهای پایداروناپایدارتامین میشود که همانطور که از نام آن ها مشخص است درآمد نوع دوم ثبات ندارد و وابسته به وضعیت مسکن وشرایط اقتصادی کشور است و شهرداری نمی تواند بودجه ثابتی را براساس آن ها پیش بینی کند. فروش تراکم ساختمانی ، تثبیت تجاری ، تخلفات ساختمانی و صدور پروانه ساخت مهم ترین درآمد های ناپایدار هستند و دریافت عوارض نوسازی توسعه عمران و عوارض مشاغل ، عوارض پسماند ، عوارض خودرو نیز از سرفصل های درآمدهای پایدار به شمارمی روند که درمجموع منابع درآمدی شهرداری محسوب می شوند .
همواره برای مدیریت مناسب یک شهر ، مدیران به دنبال درآمدهایی برای بهتر اداره کردن شهرشان می باشند . شهرداری ها نباید خود را رقیب درآمد مردمی تلقی کنند بلکه با توانمندسازی مردم در کسب درآمد، زمینه ارتقای درآمد خود را فراهم کنند. در آمد زایی سنتی شهرداریها در این وهله از زمان دیگر جوابگوی نیاز شهری نیست و باید فکر جدیدی برای این راه بود و اندیشید که به منابعی تکیه زد که زود گذر و مقطعی نباشد چرا که در آمد زایی و درآمد زایی پایدار متفاوت است بطوری که زمانی به در آمد زایی پایدار می اندیشیم نمی توانیم از هر منبعی کسب در آمد کنیم و در حقیقت شهرداری موظف است به موضوع در آمد زایی نگاهی بلند مدت و زیر بنایی داشته باشد .
در سال های اخیر به جهت فقدان منابع مالی مناسب و ضرورت خدمات رسانی ، بخش عمده درآمد شهرداری از طریق منابع ناپایداردرآمدی بوده است درحالی که اگر مدیریت شهری بخواهد در چارچوب اصول توسعه پایدار حرکت کند ، باید متکی به درآمد های پایدار باشد که از جمله مهمترین آن عوارض نوسازی و عمران شهری است . به عبارتی شهرداری باید به دنبال منابع پایداردرآمدی از مسیر اخذ عوارض های واقعی باشد .
وابستگی به درآمد های ناپایدار به عنوان مثال درآمد ناشی از صدور پروانه ساختمانی ، با رکود دربخش ساخت و ساز می تواند بخش اعظمی از درآمدهای شهرداری را ازکف بدهد و بعضا مدیران شهرداری برای اجرای پروژه های عمرانی با مشکل روبرو شوند. شهرداری باید به سمت استفاده از منابع دائمی‌ و پایدار مالی برود نه منابع درآمدی که شایدتا چند سال آینده به اشباع برسد و دیگر خبری از آنها نباشد. اگر با این نگرش به موضوع تامین هزینه‌های اداره شهر نگریسته شود ضرورت ایجاد تغییرات اساسی در ساختار درآمد زایی شهری مورد تایید خواهد بود .
کوتاه بودن عمر مدیریت‌ها برای اداره امور شهر یکی از عوامل جدی در فقدان نگاه تخصصی به مسایل شهر است  و وجود چنین نگاهی باعث اتخاذ سیاست‌های درآمدی کوتاه مدت و وابستگی بخش اعظم درآمد شهرداری به فروش تراکم طی سالیان متمادی شده است.
در آمد شهرداری تابعی از اقتصاد شهر است . طبیعی است که به هر میزان رونق اقتصادی وجود داشته باشد و شهر در یک فرایند توسعه ای گام بردارد به همان میزان درآمد شهرداری افزایش خواهد یافت. در فرایند توسعه ، شهرداری می تواند برای اجرای پروژه های عمرانی شهر ، بخش خصوصی را به مشارکت بطلبد . این اتفاق هم سبب کوچک شدن شهرداری و حذف بار اضافی از این سازمان خواهد شد و هم با فعال شدن بخش خصوصی می توان انتظار رونق اقتصادی داشت. مشارکت بخش خصوصی در پروژه های شهرداری نیز یکی از روش هایی است که می تواند مورد توجه قرار گیرد . باید زمینه را برای سرمایه گذاری در پروژه های شهری هموار کرد تا از یک سو رونق اقتصادی محقق گردد و از دیگر سو هم از حجیم شدن شهرداری جلوگیری شود و هم راهی مناسب برای درآمد پایدار ایجاد شده باشد.