بحران توسعه نیافتگی کرمانشاه سالهاست که برخلاف سه دهه گذشته در زیر تیغ جراحی کارشناسان و فعالان سیاسی، اجتماعی، اقتصادی قرار گرفته است و از مرکزنشینان پشت میزهای وزارت گرفته تا روستائیان رنجور از تورم وگرانی، از این شرایط ناراحت و نالان شده اند.
هر چند اگر امروز را با سی سال گذشته مقایسه کنیم درخواهیم یافت که درطول سه دهه ای که از عمر انقلاب می گذرد، خدمات قابل قبولی دراستان کرمانشاه انجام گرفته است،اما واقعیت اینست آنگونه که در شان مردمانش باشد هرگز توسعه نیافته است.
بررسی های بعمل آمده حکایت از آن دارد که مردم بعنوان ناظران و قضاوت کنندگان نهایی عملکرد نظام اسلامی، پس از بررسی امور قبل از آنکه مرکزنشینان را در جایگاه اتهام قرار دهند، چماق این توسعه نیافتگی را بر سر استانداران و نمایندگان مجلس می کوبند.
در طول سالهای بعد از انقلاب طول عمر کوتاه استانداران از یک طرف و ناتوانی نمایندگان مجلس از طرف دیگر، موجب شده تا کرمانشاه کارگاه آموزشی استانداران و محل رشد نمایندگان یکبار مصرف باشد.
آنچه مورد توجه است اینکه حداقل زمان لازم برای انتظار داشتن از نتایج و برکات مدیریتی و حضور یک مدیر ۶۰ ماه است و توسعه هر استانی به دو رکن بستگی دارد، یکی استان و تیم مدیریتی اش برای برنامه ریزی و دیگری نمایندگان مجلس در جایگاه رجال سیاسی  و پیگیر امورات ملی، که مسلما در مدت زمانی کوتاه به هیچ عنوان فرصت کافی و مناسبی برای رکن اول این معادله نیست. چرا که قادر نیستند برنامه ریزی مطلوب و تاثیرگزاری برای توسعه کرمانشاه داشته باشند.
ازطرف دیگر نمایندگان هم بعنوان رکن دوم ،قدرت سیاسی  لازم برای پیگیری امورات درسطح کشور نداشته اند. مادامی مردم درانتخاب هایشان دقیق نباشند و سیاسیون در پذیرش استانداران، مشارکت سیاسی نداشته باشند، کرمانشاه به خاطر نداشتن رجال سیاسی تاثیرگزار در مجلس شورای اسلامی و قوام نیافتن استانداران، باسرعت هر چه تمام  روی ریل توسعه نیافتگی پیش خواهد رفت.
عادل بهرامی / (به اطلاع مخاطبان گرامی می رسد متن زیر مربوط به هشت دوره قبلی مجلس می باشد)